Rozdział 2: Dobry czas, zły czas

Otworzyłam drzwi do pokoju 31. Kara. Weszłam do środka i usiadłam na pustym siedzeniu.

„Będziecie siedzieli tak i nic nie robili przez godzinę, miłej zabawy” Nauczycielka opuściła klasę i wszyscy nagle zaczęli rozmawiać lub używać telefonów. Chciałam, żeby Harry się tu pokazał... O czym ja myślę? Na pewno nie. Wyjęłam z nudów telefon gdy nagle usłyszałam głos za sobą.

„Chcesz naprawdę siedzieć tu przez godzinę?”

Lekko zadrżałam. Odwróciłam się i zobaczyłam Harrego z tym jego drwiącym uśmieszkiem.

„Wiesz... Musimy”

Zachichotał „Nie musimy” nałożył nacisk na „nie”. Miał oszukańczy uśmieszek. Lubiłam to.”No chodź”

„I gdzie niby pójdziemy?”

„Nie wiem, na pewno gdzieś gdzie jest fajniej niż tutaj”

Wahałam się. Powinnam to zrobić? Nawet go nie znałam. A jak jest mordercą? Albo porywaczem?

Ale nagle przypomniałam sobie co mówili niektórzy z moich znajomych:

„Emma, jesteś taka nudna”

„Baw się! Buntuj! Jesteś za dobra!”

„Musisz się zmienić!”

Spojrzałam na lekko tajemniczą twarz Harrego. „Dobrze, chodźmy”

Pobiegliśmy na parking gdzie stał pojazd Harrego. 

„Nie pojadę tym”

„No chodź! Fajnie będzie!”

Harry założył mi na głowę czarny kask.

„Wow... wyglądasz... seksownie” Poczułam wzrok Harrego na sobie. Mam nadzieję, że nie widział mojego rumieńca pod kaskiem. Usiadłam za nim a on położył dłonie na kierownicy.

„Gotowa?” Skinęłam głową. Moje ręce ścisnęły go z przodu na brzuchu i ruszył. Czułam się pzy nim bardzo dobrze.

„Gdzie chcesz jechać?” krzyknął głośniej. Silnik był hałaśliwy.

„Nie wiem”

„Jesteś głodna?”

„Nie”

„Więc przejdziemy się uliczkami Londynu”

„Okej”

Po kilku minutach Harry zaparkował przy małej piekarni. Zeszliśmy z motoru i zaczęliśmy spacerować. Ja z dłońmi w kieszeniach bluzy a on z dłońmi w kieszeniach spodni.

„Powiedz mi coś o tobie Harry”

„O mnie?” Pokiwałam głową.

„Pracuję w piekarni, właśnie w tej. Mama Anne, Ojczym Robin, Siostra Gemma.. Mam tu własne mieszkanie. Oni mieszkają w Holmes Chapel. „

„Dlaczego się przeprowadziłeś?”

Harry lekko zbladł na twarzy.

„Sprawy rodzinne”

Sprawy rodzinne? Nigdy nie pomyślałabym, że chłopak taki jak Harry może mieć problemy rodzinne.

„A ty?” zmienił temat.

„Mieszkam tu z tatą. On pracuje i praktycznie cały czas nie ma go w domu. Moja mama... zmarła 5 lat temu”

Spojrzał na dół. „Przepraszam nie wiedziałem”

„Jest ok” kontynuowałam „ Pracuję w TopShopie i to chyba tyle”

Harry był bardzo fajny i miły, ale czy mogę mu ufać? Nie sądzę, żeby chciał utrzymać związek, ale dlaczego ze mną flirtuje? Dostawałam od niego tyle sygnałów. Zapomnijmy o motylach w brzuchu. Mam z nim całe cholerne ZOO!

„Harry, dlaczego ty mnie właściwie lubisz?”

„Bo jesteś miła i ładna i masz prześliczny uśmiech. I coś jest w tobie takiego... innego. Jesteś inna od wszystkich dziewczyn. I jesteś spokojna i nie pytałaś czy się z tobą prześpię.”

Zaśmiał się mówiąc o ostatniej rzeczy a ja szturchnęłam go łokciem. Zaśmiałam się.

„Też cię lubię, ale nawet nie znamy się dłużej niż dzień”

„Wspaniałe rzeczy mogą wydarzyć się w ciągu sekundy”

Spacerowaliśmy aż było przed piątą.

„Świetnie się dziś z tobą bawiłam Harry, dziękuję”

Stanęliśmy przed drzwiami od mojego domu. Harry pochylił się by mnie pocałować, ale nagle drzwi się otworzyły.

„Witaj Emmo” mój tata stał ze skrzyżowanymi rękoma. „A to kto?”

„T-to j-jest Ha-harry, mój przy-przyjaciel” Przygryzłam wargi. Cholera.

„Nie wygląda na przyjaciela, wejdź do środka”

Weszłam i odwróciłam się w stronę Harrego. Machał mi na do widzenia z uśmiechem.

„Do widzenia”

Drzwi się zamknęły a ja uciekłam do pokoju tak szybko jak mogłam.

„Poczekaj!”

Zatrzymałam się. Zamknęłam oczy i odwróciłam się w stronę taty.

„Wytłumacz mi to”

„To jest tylko przyjaciel, tato”

„Pamiętasz co ci mówiłem? Zero chłopców! Powinnaś mieć dobre oceny! Szkoła jest ważniejsza!”

„Tato! Na Boga! Jak możesz?!”

„Nie podnoś na mnie głosu!”

„Gdyby tylko mama tu była...”

„Marsz do pokoju! W tym momencie!”

Wytarłam łzy i obiecałam sobie, że nie będę płakać. Przypomniałam sobie co zawsze mówiła mi mama.

„Bądź silna Emmo, jesteś bardzo samodzielną dziewczyną i zasługujesz na najlepsze. Nie chcę nigdy widzieć, że płaczesz kochanie.”

Zatrzasnęłam drzwi i zaczęłam płakać na łóżku w poduszkę. Pobiegłam do łazienki i spojrzałam na siebie w lustrze. Chciałam uciec. Uciec od mojego ojca i tych wszystkich problemów. Nigdy nie ma go w domu, a jak już jest to jęczy, wrzeszczy i daje mi kary. Nie mogę tego znieść dłużej! Uciekam! Zaczęłam pakować walizkę gdy nagle dostałam wiadomość od Harrego.

Od: Harry

Jak z tatą?

Harry xx

Do: Harry

Możesz przyjść?

Emma

Od Harry:

Ale twój tata mnie zobaczy.

Harry xx

Do Harry:

Wejdź oknem, nie dowie się, mam zamknięte drzwi.

Emma

Od Harry:

Będę o 5

Harry xx

Kiedy Harry przyjechał wspiął się na balkonie do mojego okna.

„Wszystko dobrze?” kompletnie skupił swoją uwagę na mnie.

„Ja...” Harry podszedł bliżej i przytulił mnie.

„Widzę, że nie jest okej, połóż się” Harry położył mnie na łóżku i pogładził moją twarz.

„Zostanę na chwilkę” Położył się na drugiej stronie łóżka i przyciągnął mnie bliżej do siebie. Moje dłonie spoczywały na jego klatce piersiowej a jego podbródek na mojej głowie. Jego serce biło dość szybko. Pogłaskał moje włosy palcami. Odpłynęłam w głęboki sen.



-----------------
Może ktoś zostawi komentarzyk? :) Można z anonima jakby co :D